yýkadým...sardým..yolladým huzura...sevdiðinden korkmazmýþ insan
Kurumuþ toprak misali nefeste ki o son an Ruh bedenden ayrýlýr cismidir geriye kalan Ýki kemik birkaç da çürümüþ kas Vucut mu dediniz ? sanki bildiðin kalas Buz gibi bir beden yýkanýr huzura çýkar Solmuþ bir tülbent çeneyi çevreler sýkar Sýralý ölüm derlerdi bu acýnýn adýna Lakin ben alýþamadým dilde buruk tadýna Hüzün rüzgarý sardý yeri göðü her yeri Ne can kaldý ne renk görünen sadece deri Baðýr çaðýr suskunluða bürünüyordu zaman Yer kayar ayaðýmdan tutun beni el aman Kalem kaðýda sýðmaz sanki hiç bir kelime Bir kefen verilir ki al sar diye elime Kan donar nefes durur iþte o büyük an Yaz sýcaðýnda da bil ki üþürmüþ insan.. Selma Çanakçýoðlu 27 Haziran Sosyal Medyada Paylaşın:
Selma ÇANAKÇIOĞLU Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.