GEÇ KALDIN

Kýrýlmýþ zamanýn fay hattýnda,
Önce ellerin vardý kurþundan aðýr.
Uzaklarda çöl rüzgarlarý
pusulu, dumanlý, utangaç, saðýr…

Öfkemin zirvesindeydi ihanet
Ýþte tam nefsimin daraðacýnda
Cellatlarýmdan önce geldi bahar
Bir fýsltý cýlýzca: “Bekle daha da var!”
Duvarlar, duvarlar beni boðar.

Umursamadý, görmezden geldi sað yaným
Yýlkýnýn yelelerinden saðdým rüzgarlarýný
Sonra bir umut, güz yaðmurlarýnda;
Sýrýlsýklam, arsýzca, çocukça ýslandým
Erliðe sýðmaz bilirim korkumdan arýndým.
Tutarsam ellerini çekerim sandým.

Sahte, soluk, siyah beyaz, ateþ gibi yazlardan
Kullanýlmýþ, artýk sevdalara kandým
Kasýmýn yirmi altýsýnda yenden yandým
Yeniden Harut’un rolünü çaldým
Doðduðum günde yenden öldüm

Topraða düþen ilk kandým
Sahipsiz gömülen ilk insandým.
Sosyal Medyada Paylaşın: