KÖPEĞİM RUHSAR

KÖPEÐÝM RUHSAR
 
Mini minnacýk bir enikti henüz,
Çocuklar getirmiþti,
Sevimli mi sevimli bir þeydi,
Simsiyah bir kaniþ.
Ayaklarýmýzla oynuyordu,
Kýyamadýk atmaya,
Uyduk çocuk aklýna,
Alýkoyduk.
 
Adýný Ruhsar koyduk.
Ruhsar Haným oldu o günden sonra.
Kasaplardan böbrek, dalak taþýdýk eve,
Beslenmesi için.
Tavada piþti, az tuzlu.
Yemek masasýna sandalyesi kondu hep,
Bizden önce sofraya geldi.
Aileden biri gibi muamele gördü.
 
Her gün yolumuzu bekler oldu,
Herkesi kapýda karþýladý
iki ayaklarý üzeri durarak.
Ne oyunlar… ne cilveler!
Daha merdivenleri týrmanýyorken,
Sesimizden, kokumuzdan tanýdý bizi,
Konuþtu adeta bizimle,
Dili olmasa da.
Mimik ve davranýþlarýyla anlaþtý bizlerle.
 
Ýki kere anne oldu,
Tamý tamýna on yavruya annelik etti,
Hepsini büyüttü.
Ev halkýyla ayný yataðý paylaþtý,
Sevgilisi oldu herkesin,
Evine almazlar diye misafir gidemedik kimi yerlere,
Arabada sabahladý bazýlarýmýz onunla.
 
Bir kez hayvan barýnaðýna verdik,
Dayanamadýk hasretine, geri getirdik,
Bir hafta küstü bize.
Elimizi, yüzümüzü yalayarak sevgisini paylaþtý.
Sadakatte sýnýr tanýmadý.
 
Beklenmedik bir trafik kazasýnda kaybettik onu,
Þimdi mezarý Afyon Devlet Parkýndadýr.
O ise kalplerimizde.
Rahat uyusun Ruhsarýmýz…
 
Ömer Adar-2017




Sosyal Medyada Paylaşın: