ÖZLEDİM

ÖZLEDÝM
Dalýnca maziye, özledim:
Dost sohbetlerindeki suskunluðumu,
Çocukluðumu, yaramazlýðýmý, yalnýzlýðýmý,
Kýrmýzý ibikli horozumu özledim.

Akþamüstü otlattýðým sarý ineðimi,
Üzerine konan sakýrtlaðý,
Kokusunu ,iri siyah gözlerini,
Yoðurdunu, sütünü, yaðýný özledim.

O her akþam keman çalardý,
Ne kibar ne duygulu bir adamdý.
Her sabah okula giderken,
Günaydýn diye seslenen öðretmenimi özledim.

Tahtadan yaptýðým arabayý,
Kendirden kolçaðýmý, çeltik deðneðimi,
Uyurken babam saçlarýmý okþardý; duyardým…
Yumuþacýk ellerini özledim.

Annem suya giderdi.
Güðümünden guk guk diye ses gelirdi.
Kül suyu ile baþýmý yýkardý.
Ýpekten saçlarýmý özledim.

En çokta Baba Annemin
Karayemiþten yaptýðý pekmezi,
Mayhoþ tadýný,
Altýnda yanan ateþi özledim.

Ýç cebimde küçük yuvarlak aynamý,
Taraðýmý, naçar saatimi,
Ve aynayý güneþe tutup duvara yansýmasýný
Seyretmeyi özledim.

Her bayram sabahýnda,
Ýþlemeli para kesesinden,
Bize bayram hediyesi verirdi.
Dedemi çok özledim.

Serin bir gölge gibi
Baþýmýzda bizi bekleyen
Ayþe teðzeyi,
Eski olan her þeyi özledim.
Yusuf Yýlmaz
Sosyal Medyada Paylaşın: