yola baþlarken
çakýltaþlarý da yoktu önümde.
anne kucaðýydý mabedim.
pýr pýr atarken
bir onun kokusuydu içime sinen.
gün geldi
daraldý mabedim.
sýðmaz oldum.
kanatlanýp,uçuverdim.
çok arayacaðýmý düþünmeden pervâsýzca
bilmiþlik edâsýyla.
kendi KALE’m vardý artýk benim.
surlarýný dürürüstlükle yükselttiðim,
kapýlarýný güvene yasladýðým,
gözlerimi bekçi dikmiþtim yalana karþý.
yýkýlmaz zannedip;
ilk ve son KALE’mi tek bir aþkta kaybettim.
bir zamanlar sýðýndýðým,
tüm kucaklarda kokunu aradýðým,
kollarýnýn arasýna dönersem,
mabedine beni alýr mýsýn anneciðim?
anladým ki;benim yerim senin yanýn!
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.