SUSTUR BENİ

SUSTUR BENÝ
Ey ömrümü verdiðim yitik zaman;
En uzak yerden gel durdur beni.
En içten gelen sesimi sustur.
Zamanýn yolcusuyum bu yolda...
Durmadan acýlar sýzýyor içime.
Hüzün yüklü bulutlar yaðýyor üzerime.
Ayrýlýk kusuyor yollar hasretime.
Örümcek tutuyor duvarlar saatsiz odamda..
Dikiþ tutmayan yerden yýrtýlýyor yüreðim.
Ýhanet çölünde susuz göl gibiyim...
Solgun çiçekler kuruyor zamanýn topraðýnda,
Durmadan kan kaybediyor,
Can çekiþiyor.
Topraðým ölüyor...
Ey kalbimi verdiðim sevgili;
Ey sebebi varlýðým yokluðunda.
Bir bahar havasýnda uçarken papatyalarla kelebekler,
Aðaçlarýn kökleri güneþle filizlenirken,
Rüzgar kuþlardan uçurtmasýný sallarken,
Sevgiyle örülmüþ saçlarýma tak ellerini.
Zamanýn sonsuzluðuna kilitle,
Mühürle kalbimi...
Korkulu düþlerime çið düþmeden,
Sevinçlerim kalsýn zamanýn ötesinde.
Zamaným gün be gün erirken ateþinle
Hayatým toz pembe çiçek açarken,
Kör bir býçak gibi sýrtýma saplanan,
Arkamdan kalleþçe vuran, öcün mü bu zaman...
Konuþma artýk bir þey söyleme, sus;
Sesini duymak istemiyorum.
Varsýn sessiz kalmýþ dudaklar kapatsýn dilini.
Haykýrdýðým sevdam sustur beni.
Susuþum kendime olsun...
Dünyadan gidiþim, göçüm olsun.
Ýsyaným zamansýz olsun.
Ölümsüz sevdalara gömün beni...
Figen ANAR /16.06.2017

Sosyal Medyada Paylaşın: