yaşamak ölüme sürüklüyor beni
içimde günlerdir bir yara kanýyor durmadan
durmadan göðsümde kuþ çýðlýklarý
ve bir çocuk annesini arýyor, sokaklar karanlýk
hýrçýnlaþan rüzgar papartalardan ömrümü çalýyor
günlerden sevincimi
yaþamdan düþlerimi çalýyor
sonra yasak kentlerin sýnýrlarýna çarpýyorum
her yalnýzlýkta bir ayrýlýðý yaþýyorum
bir makas darbesiyle bölüyorum tüm sözcükleri
içimde bir eþkýya ayaklanmasý
ve ben daha yolun yarýsýnda
yaþamayý öðrenmeden göðsümün ortasýndan vuruluyorum
yitik kalmýþ kelimeler var yine üstümde
boðazýma düðümlenen özlemler biriktirmiþim
kayýp gidiyorum el ayak buz kesilmiþ
bir zamanlar yasemin kokuyordu bu caddeler
fesleðen fesleðen bakýyordu pencereler
ve gül bakýþlý çocuklar saklambaç oynuyordu
sokak ekmek kokuyordu
insanlar gülümsüyordu
kaç zamandýr üstümüzde dolanýyor yaðmur yüklü bulutlar
sanki bizimle alay edercesine
bu kirlenmiþ dünyanýn
ateþine gözyaþý döküyor
sen yakma beni
ben zaten küle döndüm
oysa sevinçlerim cebimde yürüyordum
yürümek bir insana nasýl yakýþýrsa
öyle yakýþýyordu adýmlarým kaldýrým taþlarýna
yüreðim neden bu kadar soðuk
oysa yüreðimde yangýn hiç eksik olmazdý
bir ses geliyor sanki
bir ses
bir çocuk sesini anýmsatýrcasýna
çekip göðsüme bir tetik ateþ ediyor
içimde kýmýldamadan yatýyorum
o ilk vurulduðum an
o ilk çýrpýnýþ
o ilk ölüm
þimdi nereden uzansam mutluluða
elim bir yangýna dokunuyor
bir bardak su verin
aþk’ýn ocaðýný söndürelim
uslanmaz bir çocuðum ben
yaþamak ölüme sürüklüyor beni
ibrahim dalkýlýç
13/06/2017
21: 30 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.