Roza

sen yaþamýn en halisin
yürekçe özlediðim
seni özlemek
gecenin en karanlýðýnda
sabahýn en þafaðýna kadar
sende nefes almaktý roza

sora gözlerinin içine bakýyorum
uzanýp avuç içime alýyorum yüzünü
saçlarýný kokluyorum
saç tellerinde gizlenmiþ bir baharý seviyorum
parmak uçlarýmla
koparmaya kýyamýyorum

dudaðýnýn kývrýmýnda çocuk gülüþleri
bir ovadan bir ýrmaðýn sesine doðru koþuyorlar
uzanýp öpüyorum dudaðýndan
sonra bir kardelen açýyor göðsümde
soðuk ve kar altýnda kalýyor göðsüm

ve ellerin bir coðrafyanýn
kekik kokan tarlalarý gibi
nasýl þiir kokuyorlar
sanki yüz yýllardýr sevdadan yoksun
sanki ülkelerce yurduna hasret kalmýþsýn
ve mürekkebi göðsüme saplanan
bir þiir kadar asil
ama sevdayý hep göðsünün ortasýnda
kafiyesiz sokaklarý adýmlar gibi
göðsümde kurak topraklarýný adýmlýyorsun

yine bu gece pencere önündeyim
yýldýzlar karþýmda
seni arýyorum
sen yoksun
sokaklar yaðmur yaðmur odamda roza

umudunu yitirme diyorum kendime
ellerinden tutuyorum gökteki bir yýldýzýn
ve sarýlýyorum geceyi aydýnlatan en parlak yýldýza sýmsýký
acýlarým yine yalnýzlýðýmdan çok
ve ben gülüþlerimden vuruluyorum

tenim buz kesildi yine
ömrüm yine seni aramakla geçti
sen sevmek nedir bilir misin roza
ya özlemek
ya uzaktan uzaða hayal kurmak
ben sevmek denildiðinde seni
özlemek denildiðinde yine seni
hayal kurmak denildiðinde
yine seni düþünüyorum roza

ibrahim dalkýlýç

13/06/2017
00:45 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın: