AY DOĞAR GÖZLERİNDEN

.
Ay doðar gözlerinden, gecemi aydýnlatýr.
Vuslat yaðmurlarýyla huzur dolar gönlüme.
Düþer taze topraklarýma
Gamzelerinden güller,
Kirpiklerinden cemre.

Küf kokardý yalnýzlýðým.
Met cezirler arasýnda,
Dalarak yýldýzlara,
Yol aldým nice zaman,
Býkmadan, usanmadan.
Pes edince bakýþlarým
Þifa buldum derdime
Mest olduðum yosunlardan.

Yokluðunda, bir tanem,
Yaþamamýþ say beni.
Hiç nefes almamýþým.
Kaburgalarým kaðný; gurur savaþlarýma
Cephane taþýmýþým.

Teslimim yemin billah; kelepçen yüreðimde;
Tak göðsünün tellerine,
Yangýnýnda kurut beni,
Kýrk boðumdan süze süze
Günahýmdan arýt beni.

“Tüm tortularýný hayatýn
Unuttum; sen de unut!
Tek dileðin beni tut!
Bir sýzýydý, geldi, geçti.” de
Ve þafaðý bekle dizlerimde.

Mücella Pakdemir



AY DOÐAR GÖZLERÝNDEN isimli romanýmdaki ayný isimli þiirim.
Sosyal Medyada Paylaşın: