Senle!..
Gönül denen bahçe, hiç yeþermedi sayende,
Yaþým seksen olsa da, söyler dilim nameyi,
Ýçimdeki baharý, yaþarken hissettirmez aþk,
Sevdinse bir kere, bekleme artýk gülmeyi…
Pencerelerin perdesi çekili, puslu camlar,
Buðulu gözlerle, nereye baksan göremen,
Aþkýn tahtý zaten tek kiþilik bir koltuktur,
Yalnýz o konakladý, baþkasýný sevemen…
Ömrümün her deminde, ben geceyim,
Siyah çarþaflara büründü, aký arama,
Karlar beyaz, bulut rengi gri olsa da,
Kara akar durur yüreðe, eser yarama…
Kömürcünün kýzýmýsýn bu kara gözlerle,
Esmerliðin yýðýlmýþ kederlerime eklenir,
Kömür gözlüm bir baþka güzel görünür,
Kavuþmamak olsa da, yine yollar beklenir…
Kýyametten önce, ben seni yaþamýþým,
Yeter cefan cehennemi merak etmem,
Kýrk çuval yüklü kel Ali’nin eþeðiyim,
Nereye gitsem senleyim, yalnýz gitmem…
Kalbimin üstündeki kalbine baktým yine,
Benim yalnýzlýðýmý yaþamaz, çünkü benle,
Benim için “gurbet” aþkýn, topraðým sý koku,
Her gece sýladan, bir haber getirir, senle…
Veysel Kimene
Sevda Þairi
(Kemal Yenice)
© Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Þiirlerin izin alýnmadan kopyalanmasý ve kullanýlmasý 5846 sayýlý Fikir ve Sanat Eserleri Yasasýna göre suçtur.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.