HÜCRE
Kalmamýþtý zaten hiçbir þeyim ,kaybedecek,
düþünmüyordum ama artýk .
voltayla törpülerken acýlarýmý,
biliyordum benim olacaktý,bu hücrede,gelecek.
Uyudum ,uyandým…
ve þimdi sabah oldu…
penceremden deniz sýzýp hücreye,
çekerim içime bir nefes,
martýlar çýðlýk çýðlýða uçmakta,
Biliyorum evim artýk ,’’benim’’ dediðim bu kafes…
ve þimdi sabah oldu…
Yüzümü kýzartýp dostlardan aldýðým cigara,
Birde verdiðimde sýrtýmý soðuk duvara,
Aldýrma derim,aldýrma…
Görmesemde denizi,dinlerim martýlarýn sesini,
Ve anlarým onlarýn beni hala terk etmediðini.
ve þimdi sabah oldu…
baþ ucumda vazgeçemediðim aziz alýþkanlýðým,
adýný koymasamde benim bildiðim kuþlarým,
elimle yaratýp aþýk olduðum kadýnlarým,
ve onlardan olma kendi doðurduðum çocuklarým.
içinde boðulsam dediðim karanlýklarým,
bilemem kaçýncýsýný yaþadým,doyamadýðým kýþlarým,
birde yaz sýcagýnda sýrtýmý verip yattýðým soðuk taþ yataðým,
ve avluda gözüm gibi baktýðým boynu bükük fidaným.
ve þimdi akþam oldu…
herkes uyudu…
bir ben kaldým birde ,hep aklýmda,beni hiç terk etmeyen,
yarým kalan aþklarým…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.