sen hiç yoktun
sen geldin
ummadýðým bir eylül akþamý
günlerden neydi hatýrlamýyorum
bütün güzelliklerinle geldin bana
bahar cicekleri açtý zamanla içimde
güneþi sen oldun ben yaðmuru
gözlerin zeytin karasý gözlerin
en az sözlerin kadar tutkuluydu
yüreðin vardý birde pamuk gibi
yürekleri okþayan sýcaklýðýyla sarhoþ eden
bazen yýrtýcý bir kuþ gibi hýrcýn oldun
bazen þefkat daðýtan bir yuva
sen geldin
herþeyi boþa verip hayata küstüðüm bir akþam
umarsýz düþlerin koynundan cektin aldýn beni
bana kim olduðumu öðrettiðin anda
aþýk oldum sana
yeni bir macera gibi geldi bana
inanmak istedim acaba dedim
sorgulamalarýn ardýndan
acýlmaya karar verdim sana
sonu her ne olursa olsun dedim
yüreðimi gönül sofrana sundum
sen geldin
sert rüzgarlýrýn estiði bir akþam
yüzüme baktýkca benimle ayný acýlarý yaþadýn
aðlamaklý olduk
ben utancýmdan aðlayamadým
sen beni üzmemek için aðlamadýn
sen geldin
yüzünde bahar gülücükleriyle
seni seyretmek bile yetiyordu bana
konuþmak için kelime arýyordum karþýnda
sen hiç susmuyordun bile
ve bir zaman sonra
ne olduysa yüzündeki çicekler soldu
gülen yüzünü göremez sesini duyamaz oldum
ne olduðunu anlayamadým bile
benden uzaklaþmaya baþladýn
gün gectikce ayrýlýk rüzgarýnýn
þiddetini artýrtýðýný farkettim
cesaret edipde soramadým sana
ne oluyor diye
sen yoksun
þimdi etrafýmda son bahar yapraklarý
hazana uðramýþ yitik umutlarýmla
resmine bakýp kendimi avutuyorum
nerdesin hangi düþdesin bilemiyorum
...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.