Heykel
Þimdi
Yaðmur yaðsa diyorum
Çokça yaðsa hani
Ben hiç ýslanmadan uyusam bir þiirin göðüslerin’de
Ve süt kokusu gelse
Ninni söyleyen bir annenin rahminden
Bütün þehir begonya koksa
Ölüm diye bir þey olmasa diyorlar mira
Oysa yaþamak niye sanki
Bu gürültü
Bu koca bir yalnýzlýk aslýnda
Gök çatýrdýyor
Ve kuþlar uyanýyor kanayan bir sabaha
Bir yaðmur baþlýyor
Her yer,her þey ýpýslak
Bu kadýnlar nereye gidiyor böyle
Hiç biri bez bebeðim gibi kokmuyor
Çok mutsuzlar
Þimdi onlara sokaklarda bedava þampanya satýlsa
Bir þiir bir þaire sarhoþ olsa
Yani beyler þu kadýnlarý yarý yolda býrakýp gitmese diyorum mira.
Kadýnlar’da kurtulsa bu kýzýllýktan
Týpký
Yorgun bir zamanýn
Sayfa aralarýna benziyorum
Hiç sevilmedim
Yada öpülmedim
Seviþmedim hiç evdiðim adamlar’la
Ben bütün çýplaklýðýmý örten geceye hamileyim
Bir korse giyindim üstüme
Zayýfladý ruhum
Ýncecik bir kadýn oldum
Ölüm gibi beyaz bir tenim var benim
Ondan soðuk duruyor bütün giysiler üstümde
Taþtan bir heykel parçasý çizdim yüzüme
Aþký hiç tutmadým ellerimle
Yanlýþ bir yüzde
Yanlýþ bir beden doðurdu dünya
Adýný ben koydum
Þimdi yaðmur yaðsa mira
Çokça yaðsa
Hiç durmadan yaðsa
Ben gökyüzü olsam
Ve bütün denizleri ben doðursam
Ölüm yakýþýr mý bana
Neyse yine çok uzadý bu þiir sanki
Siz beni öldü farzedin...
Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.