bir gün gene o yollardayken aradým yol bitecek gibi mi “çok daha, en az iki saat, bari ben de sana taraf geleyim..” dedi o “ara þehir”e vardýðýmda “gülüm”ü bekler buldum beni yola çýkýp bana doðru gelmiþti.. mutluluk baþka ne ki
nasýl sarýldý! bu nasýl bir hasretti.. candýk, bir yürek iki kiþi otobüste.. sardý-sarmaladý, almadan gözlerimden gözlerini ufak-tefek, çocukça mutlu.. hayat dolu, kainatýn en güzeli, meðer ben hiç öpülmemiþim.. ve hiç sevmemiþ kimse beni..
ne yapacak, nereye gidecektik.. beynim durdu ne olacaktý, þimdi eþinin kimliðini, evlilik cüzdanýný getirmiþ þeytani; “otele” dedi þaþkýndým.. gene o en yakýn otele gidip yerleþmiþ.. çaðýrdý beni ilk defa biriyle geceleyecektim, acemi kalbim duracaktý sanki
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Çelikli. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.