kûn

a.

kûn;
ile baþladý herþey;
kalbin örttüðü þey,
kalbin içinde kalmayan her þey
gibi týpký; ile baþlayan
ez cümle bütün sözlerle:
"ah mine’l aþk"ýn bütün hücrelerini
bütün sözlüklerden çekmek gibi.
yani, gibi gibi
ve fakat "hiç" bir þey gibi.
yaþanýlan yanlarýna dönük yüzüm,
yüzünden baþka bir þey görmüyor.
ötesine geçerken yandýðým,
berisinde kalýrken özlediðim;
deðil misin sen ey;
bir þairin bütün sözlerini bozan,
kalp ile yeksan oyun
deðil misin sen ey kûn...

aþk ile baþladý her þey: kûn ile yeksân ve elbet yeksân idir kalp ile... hiç bir tesbih tanesine dizilmemiþ en nâdide taþlar gibi, sözcükler seçiyorum sana; deðil þair(ler)’in sözü, kalbin sesidir bu: dinle... aþk ile baþladý her þey diyorum, ah mine’l aþk derken yüzünü aksâ’ya dönmek ve týpký sidre-i müntehâ’nýn ötesini görememek gibi... ötesine geçersen yanarsýn ve berisinde kalýrsan geçmek istersin ötesine... ez cümle: aþk ki, kendisinden ötesini göstermeyen; ancak ve ancak kendisini yaþanýlýr kýlan kûn... yüzümü sana dönüþüm sanma ki sadece bundan...

b.

bir yûnusun kalbinde açýyorum gözlerimi
bir þehrin sürgün yanlarýna bakar kalbim.
hangi köþe senin, hangisi
benim barýnaðým ne sen bilirsin, ne ben.
hû çekiyorum edeb ile;
gözlerim arþ ile arz arasýnda,
sen ki ey yaratýlmýþlarýn en þereflisi,
eþref-i mahlûkat: sensizken
eksik kalan bütün yanlarým.
imkân ve vücûb arasýndaki,
kâb-ý kavseynim:
bir yaným "âh aþk" derken,
diðer yaným "mine’l" cümleler peþinde.
eksiktir þiir:
sensizken tek satýr düþmemiþtir
ne göðe ne yere.
diyorum ya, adýn bir lahza yok olsa;
gözlerim bir yûnus’un kalbi,
ellerim derya oluyor
senden ýrak bütün þehirlerde...

sen bildim eþref-i mahlûkatý ve sen bildim sen diye baktýðým her þeyi... sürgün olduðum diyarlarda, sandým ki yûnus olup, kalbine düþtüm ýssýz okyanuslarýn... hayýr, hayýr: bilmiyorum kuþlarýn dilini ve göç iklimlerinde nereye uçarlar habersizim... hangi rüzgar nereden gelir bilmem ve hangi aðaç hangi iklimde çiçek açar bihaberim... çok fazla þey bilmem yani ve sen’li barýnaklardan baþka bir iklimi solumazken ciðerim, gözlerim arþ ile arz arasýnda; edeb ve hû ile, eksik kalan yanlarýmý deþifre ediyorum ey imkân ve vücûb arasýndaki kâb-ý kavseynim... cümleler kuruyorum "vav" ile, kelimeler arýyorum baþý ve sonu "âh" ile biten... þüphesiz "mine’l aþk"a muhtaç... senden ýrak bütün þehirlerde; adýný anýyorum, v-âh ile. sensizken "kûn" nasýl olur, "aþk" ile bildim...

4.eylül.2007
mustafa nazif





Sosyal Medyada Paylaşın: