NE ÇOK

NE ÇOK


Yapraklarý düþüyor evimin duvarlarýnýn,
Can duvarlarýma dokunmasa bari,
Gözlerimden yaþlar düþüyor.
Yüreðinde cýz eden kelimelerin,
Tüm enerjimi almasýyla
Bitiyor her þey...
.
Yapraklarýmý tek tek
Koparýrken acýtmýyor da,
Dalýmdan koparýnca kabarýyor,
Bütün acýmasýzlýðýyla hayat.
.
Yýllarýný verirken kendi ellerinle
Acýtmýyor da,
Sevgisizlikler bir araya gelince
Çok canlar yakýyor.
.
Umutlarýn tek tek hüzün toplarken
Acýtmýyor da,
Hala hüzün ýrmaðýnda yaþadýðýn,
Ne çok koyuyor insana...
.
Ne çok hüzün topluyor insan,
Yaþadýkça...
Ne çok hazanlarý oluyor,
Hayatýnýn...
.
Bazen yakýp kavuruyor hayat,
Bazen boþ çýrpýnýþlar da boðuluyor.
Bazen ne çok caný yanýyor insanýn,
Her þeye raðmen yaþýyor iþte insan...
.
Bir söz dokunuyor yaraya,
Parmak basýnca insanoðlu,
Caný çok yanýyor.
O yara hiç kapanmýyor...
.
Yýllarýný gün gün verse de,
Bir gün kopuyor zincirleri.
Sadece gün uzuyor,
Senden gidiyor benden gidiyor candan gidiyor...
.
Her gün aðlarken acýtmýyor da,
Yaðmurlarýnýn dinmemesi acýtýyor insaný.
Ne çok hüzün topluyor insan
Yaþadýkça...
.
Demet Akyürek.
Sosyal Medyada Paylaşın: