yanýnda iki çocuk ile, onlardan sevimlice ýþýl ýþýl gözlerle, vakar, alaka ciddiyeti içinde gözlerini kýrpmadan beni dinleyen, ve her konunun sona ermesi ile birlikte
hemen el kaldýrýp, ayaða kalkýp, çok saygýlý “hocam bir þey soracaktým” diyen hanýmdý berrak Türkçe’si, özel bir geniz sesi vardý herkesten, beklenenden çok konuyu anlamýþtý..
cevabýma teþekkür etti.. hemen kalkýp gitmedi, seminer sonralarý da hep bizim ekipleydi.. hep yaný baþýmýzda, saygýn, farklý, genç, ciddi gün boyunca gördüðüm, tek fark ettiðim idi..
elimde deðil aksi, günlerce hep oydu düþlediðim bu defa çalan telefon ondan geldi emindim kalbim duracaktý.. güç bela “alo” diyebilmiþtim karþý ses “seni seviyorum” dedi, kendimden geçtim
bu nasýl bir þey.. gerçek miydi bu duyduðum çocuklarý olmalý iki tatlý kýz çok þirin, masum “seni seviyorum” mu? nikahla unuttuðum çoktan adýný bile unutmuþum “mutluluk”un
içimde baþka bir fýrtýna, yoksa ben mi uydurdum?
ARKASI VAR
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Çelikli. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.