Ruhiye Hanım II

herkes sevdiðine koþuyordu
ruhiye haným
benim hiç sevdiðim olmadý
yalandan koþuyordum iþte o gün,
neyse aniden kapý çaldý
yarýn görmem gereken bir kedi vardý kapýda
ve yerde bir not; uzun ve þiþman zamanla ilgili
notu sevdim kediyi okudum
kýsacýk bir ömrün vardý senin,
hatýrlar mýsýn maviydi galiba
oturunca donun gözükürdü,
kapý aniden kapandý,
kapýnýn aniden kapanmasý içeride kaldý,dýþarýsý kartondan bir mayýstý
simleri elime bulaþan,ruhiye haným ;
ben hep yalandan hapþurdum
biri benle konuþsun diye
yalnýzlýðým 100 metre kare,
çift cephe
geri dönen yok

ben hep birilerinin gitmesini istedim
geri dönmelerini beklemek için
ruhiye haným ;
dilimin oltasýna gelen bir balýk
hafýzasýnda yürüyen bir ayna

Söyleyemedim gitti,
aynalar karaya çýkalý milyon yýl oldu...
Sosyal Medyada Paylaşın: