Yorgun bir akþam üstü Yönünü kaybetmiþ bir hayatýn önünden geçiyorum usulca. Son baharýn hüznünü taþýyor ýslak kaldýrýmlar Yanlýz kadýnlar, Çakýl taþlarý, Martýlar. Þimdi geride Ne kadar umut kalmýþsa Ýçimde ki bütün hüzünleri þýmartýyorum. Git gide daðýlan Bir bulutun gri yanýyým. Hangi limanda kayboldum, Yada hangi deniz’de boðuldum. Kim bu yanlýzlýðýmdan kaçan gölge Siyah bir perdenin ardýnda susturulan bir özne bedenim. O yüzden Sesim çýkmýyor Duyanlar var beni elbet acý bir dilde Þiir miþim, Þair miþim boþ bunlar... Hiç bir anlamý olmayan Yaþlý bir beden dolaþýyorum Çýrýlçýplaðým çoðu zaman...
Küfürün en alasýný taþuyorum avuçlarým’da Adým kadýn! Sonrasý yanlýzlýk. Ve hiç bir þey
Çokça yaðsýn þu yaðmurdan diyorum. Ben yine son baharýn olayým. Ve eski bir istanbul uyutsun beni göðsünde..
Yada bir kuþ olsamdým keþke Bütün gökyüzü de benim...
Her þey sussa Bir ölüm konuþsa benimle. Ve ben sahiden ölsem...
Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özge Özgen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.