Ütopyadan Distopyaya

Rengini gözlerimden alan her çiçeði geride býrakýp
boynu bükük,
Bir salyangoz edasýyla aðýrdan alýyorum hayatý.
Bildiðin yavanlaþýyor her þey.

Göðsüme avuçladýðým bir deniz kestanesini bastýrýp,
’umut’ dileniyorum.
Sanki çýkýp biri ’Gitme!’ diyecek diye bekleyip
Paslý bir saatin akrebine sokturuyorum en kangren yanlarýmý.
Umut, fakirin ekmeði.

Çoktandýr sis çökmüþ deniz gözlerine attýðým aðlardan nasipsizim, bilirim.
Az mý kepenk kapattým ’Bugün de karanava’ deyip.
Kulaklarýmda þilep çýðlýðý.


Tanýklýðý hep sana,
Ayalarý nasýrlý ellerim.

Say ki, damlaydýn.
Ýçinde Deryayý aradýðým.
Say ki, Ütopyamdýn
Distopyama galebe çalan.

Meðer kalbimi et bilip,
kýrýklarýný görmezden geldiðin
cam kesiklerimdin.
Ýçre varamadýðým,
Dýþýna gebe.

Hay Allah,
Caným en demlisinden çay çekti yine.

Sahi, sen hep çay koysan ya.
Gönül koymak da neydi.
Yokluðun, bende hep ince bel,
Yokluðun, katatonik düþlerim.
Dolup boþaldýðým saðanak saðanak
Ve aktýðým parmak uçlarýmdan.

Gözlerimden rengini alan her çiçeði geride býrakýp
boynu bükük,
aðýrdan alýyorum hayatý
Yavan artýk her þey.

Zaten koptu kopacaðý kadar,
Çözüldü düðüm bir kere.
Akýl kârý deðil ’Kal’ demeni beklemek.
Umut hep ekmek bizim gibi fakire.
Sen ise kýtlýk görmemiþsin.

















Sosyal Medyada Paylaşın: