Sabr-ý cemil, eyleyip sükûta bürünürken Ýnzivâya çekilen, ihtikâr mecrûh benim. Sâkitliðimde gizli, vâv hâli barýnýr ya Ýsyana, düþen gönlüm duâyla arýnýr ya Acizlikle efsûsa yenik düþen ruh benim, Vesveseye kapýlmýþ yaþamda sürünürken, Gâfletîn gölgesinde el suçlara ulaþýr Rükû etmezse beden kabirde mumyalaþýr.
Avâzým çýðlýk olsa sükûtum kendini yer Ýrkilmiþ vâveylama lerzân bir sedâ düþer Yön,kýble bilmeyenin içine dolar keder Herkes ’içim temiz’ der kendin teselli eder Dalýnca en derine, ahvâl dumansýz piþer Ýnkâr etmek manasýz gözler ’ben þahidim ’der! Ýmana yönelen rûh sefahâtin galibi Mutmainse kendinden, kanatlanýr kuþ gibi
Haykýrýþým aslýnda piþmanlýða iþaret Azrail yokladýkça nefesim gür çýkýyor Gölgemin griliði karanlýkta kaybolur Dile mühür vurmasam akîbetim zor olur Ýmaný, güçlü olan kinâyeyi yýkýyor Bu yokuþ dik Allah’ým, sen huzura kabul et Þeytan, çok afallýyor defterini dürdükçe Hep mutavat ederek secdeye yüz sürdükçe.
Vuslâtý kelam
Sosyal Medyada Paylaşın:
Vuslatı kelâm Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.