Uzun zamandýr küstüm kendime Saçlarýmý daðýnýk býraktým Ve güneþe çýkmýyorum Soguk rüzgarlar esiyor göðsümde Elimi ayaðýmý kestim büyük þehirlerden Bir dað yamacýna yasladým kýrýk kalbimi Senden uzak Herkesten uzak Denizlere ortak oldum ve maviye vurdum kendimi Anlayacaðýn Tuz basýyorum yaralarýma Ve aldýrmýyorum acýsýna Darmadaðýn bir gölgeyim Hiç gibi iþte Yazmýyorum da artýk Ve hiç konuþmuyorum kendimle bile Küs çiçeklerini koydum vazoya Daðýttým bütün papatyalarý Sevmiyorum onlarý da Beyaz deðil hiç birsey anladým Mahsunda deðil Yýllar öncesinde kaldý o düþler...
Þimdi ben O günlere dönmek için papatyalarý dahi sevmekten vaz geçmiþ bir kadýným Ve bu þiirlerim hiç masum deðil Ben kendi kendini öldüren bir katil zanlýsýyým yüreðimde...
Ve o kadar sustum ki bu son satýrlar’da. Neyse dedim Þiir bitti...
Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özge Özgen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.