Kafasýný uzattý ama yoktu hiç kimse
Ýþittiði bu sesi, sandý ki bir vesvese
Saða ve sola baktý emin olayým diye
Baþýný eðince rast geldi anne kediye
Kapýnýn tam önüne oturmuþ bakýyordu
Kahve rengi gözlerden sevgisi akýyordu
Cemil Bey mýrýldandý: »Bunadým ben galiba.«
»Mazhar olmasý muhal; beynin gaybî hitaba.«
»Kafayý mý yedim ne dört duvar arasýnda.«
»Hýrsýz olmasýn sakýn, evimin terasýnda.«
»Hadi yolumdan çekil, çekil de ben geçeyim.«
»Akþam oldu kedicik, birkaç soðan seçeyim.«
»Birazcýk da patates alayým torbalardan.«
»Yanýna da mercimek yapayým çorbalardan.«
»Sana hep ’pisi, pisi’, diyorum…Bir ad lazým.«
»Mihrimah, Þekerpare, Pýtýrcýk, Yaramazým.«
»Yok olmaz, hiçbirini beðenmedim, peki sen?«
»Ad koymakta çok iyi deðilimdir esasen.«
»Oðluma Mustafa’yý annesi koymuþtu. Ah!«
»Gani gani merhamet etsin Leyla’ma Allah.«
»Güzel kadýndý, hemi göründüðü gibiydi.«
»Keza ciddiyet,vakar, zarafet sahibiydi.«
Kedicik dinliyordu,Yaþlýnýn sözlerini
Ondan hiç ayýrmadan sýcacýk gözlerini
»Aklýma gelmiyor ki þöyle güzel bir isim«
»Sima! Yo bu hiç olmaz. Düþünmeliyim…Sim…Sim…«
»Buldum! Hanýmefendi artýk isminiz Simya.«
»Gerek yok, baþka bir ad için kafa yormaya.«
Kedi »Ben de beðendim.« dedi yaþlý adama
Esrarengiz bir hava hakim oldu ortama
Korkudan titriyordu Cemil Beyin vücudu
Biraz daha deðiþti, hadisenin buudu
Ardýndan baðýrdý: »Hey! Salonda biri mi var?«
»Nedim Bey! Bu yaptýðýn hangi kitaba sýðar?«
Salona gitti hemen; ama yoktu hiç kimse
Normal bir þey deðildi, yaþadýðý hadise
Koltuða oturunca yavrular koþup geldi
Benekli’nin ayaðý, yapýþ yapýþ reçeldi:
»Kavanozu mu kýrdýn yoksa seni yaramaz.«
»Seni elimden þimdi hiç kimse kurtaramaz.«
»Gel buraya!Kaçma gel! Kýracaðým patini.«
»Siz de býrakýn kýzlar, çamaþýr sepetini.«
»Hepinize ad lazým. Sen, sarý tüylü minnak!«
»Sarý olsun mu ismin? Sepeti mi de býrak.«
»Gelelim sana, gözleri güzel, bakýþý sýcak.«
»Maviþ’im diyeceðim sana tatlý yavrucak.«
»Bu erkeðe ne desek, ne desek ey annesi?«
Kedi konuþtu birden: »Benekler niþanesi.«
Cemil bey bir zýpladý yerinden roket gibi
Çok hýzlý çarpýyordu, garibin yaþlý kalbi
»Allah’ým sen aklýma mukayyet ol!« dedi ve:
»Ulan yoksa cinler mi musallat oldu eve?«
Odaya göz gezdirdi; her þey sanki normaldi
Korkarak mýrýldandý: » Bu, mahsul-i hayaldi
Birden sýçradý Simya adamýn kucaðýna
Heykel gibi oturdu onun sað bacaðýna
Kahve rengi gözleri, en güzel lisanýydý
Onu anlayan insan tam Allah insanýydý
Konuþmaya baþladý adamla sakin sakin
Sahibin vücudu çok titriyordu velakin
Kedi: »Hiç istemezdim sizi korkutmayý… Ýnanýn.«
»Aaah! Ne yapayým, aðýr bastý sesi vicdanýn.«
»Konuþmanýzý duydum birkaç dakika önce.«
»Niçin çok mutsuzdunuz evinize dönünce?«
»Karamsarlýk ve hüzün renkleri yüzünüzün.««
»Ýsyandýr anlamý her duyduðum sözünüzün.«
»Güldüðünüzü görmek nasip olmadý bize.«
»Yaþanmaz ki sahip, hayattan beze beze.«
»Niçin böyle bezginsin þu dünya hanesinde?«
»Baþak kurusa da, filiz var onun tanesinde?«
»Ýþte o senin özün, umuttur onun suyu.«
»Ölür ise yeþermez boþaltsan da bir kuyu.«
Cemil Bey baþý önde her cümleyi dinledi
Bir müddet yanan kalbi huzurla serinledi
»Çok, çok yalnýzým.« dedi maziye dalmýþ gibi
»Yaþýyorum ben, yarým, mezarda kalmýþ gibi.«
Simya sözünü böldü: »Yalnýzlýk size mi has.«
»Ben anlatayým sen de kendinle eyle kýyas.«
»Þu üç yavru… biri de öldü gitti donarak.«
»Günlerim geçti ama þu yüreðim yanarak.«
»Hepsini ben doðurdum harabe bir ahýrda.«
»Acýdan kývranarak. Kýþta… Eksi sýfýrda.«
»Bir tek insan mý bilir doðumun sancýsýný.«
»Biz hayvanlar da yaþar her türlü acýsýný.«
»Bir þey olacak diye karnýmdaki canlara.«
»Yuvarlanýp yatmadým geceleri yanlara.«
»Sen bilir misin Sahip, aç uyumak ne… Nediiir?«
»Söyle! Hiç yedin mi küflenmiþ ekmek, peynir.«
Kedi baþýný öne eðdi…Omuzlar çöktü
Ýlk defa bir insana, içini rahat döktü:
»Asla yediremezdim onlara küflü peynir.«
»Zira bozuk gýdalar, yavrularýma zehir.«
»Yiyecek bulamadým ben o malum gecede.«
»Kalýn karla kaplýydý sokaklar ve her cadde.«
»Dolaþtým saatlerce, karlarý deþtim durdum.«
»Bir þey bulurum diye tipide hayal kurdum.«
»Ama nafile, yoktu ne kemik ne de ekmek.«
»Bebeklerim süt içer, boþa gözyaþý dökmek.«
»Memelerimi emdi; tekrar emdi bebeðim.«
»Asýldýkça sýzladý, karnýmla þu göbeðim.«
»Bir damla damlamadý, doyuramadým onu.«
»Bildiðin gibi ölüm oldu yavrumun sonu.«
Cemil Bey ýstýrapla »Yüzüme vurma!« dedi
»Vurmuyorum.« diyerek konuþtu yine kedi:
»Ne yalan söyleyeyim bazen et, ekmek çaldým.«
»Ne yapayým ey Sahip, günlerce çok aç kaldým.«
»Kediler hýrsýz deðil; ancak açken çalarýz. «
»Ve sadece seversek, bir insaný yalarýz.«
»Amma insan böyle mi? Aþýrýr tok da olsa.«
»Doymaz, kanaat etmez evi altýnla dolsa.«
»Peki neden adýmýz nankör varlýða çýktý?«
»Adiyat suresinde, kim nankör apaçýktý.«
»Ýnsan Rabbine karþý pek nankör diyor ayet.«
»Allah bizden deðil de sizden etmiþ þikayet.«
S / ÂYE (21:42) 28.04.2017 / ESKÝÞEHÝR