I
Günler geçti yavrunun ölümü üzerinden
Allah uzak etsin üç kardeþi benzerinden
Onlar ve anneleri yaþadý güzel günler
Geride kalmýþtý acý dolu soðuk dünler
Çok çabuk alýþtýlar eve ve kanepeye
Týrmanýyorlardý dolaba hatta tepeye
Kardeþlerin keyfine ise diyecek yoktu
Üç öðün önlerinde nefis yemekler koktu
Yaþlý adam elinden geleni yapýyordu
Masum kediler, ona adeta tapýyordu
Buna raðmen garibti Cemil beyin mizacý
Somurtmasýna sebep, maziden kalan acý
Unutamýyordu hiç, duygularý kanardý
Uzun kirpiklerini, gözyaþýna banardý
Odanýn her yerinde çerçeveli resimler
Arkalarýnda ölüm tarihi… ve isimler
Anne kedi devamlý gözlerine bakardý
Mutlu edeyim diye, kucaðýna çýkardý
Üç þirin, küçük yavru farksýzdý çocuklardan
Oyuncaklar yapmýþlar kýrmýzý boncuklardan
Koþup durdular her gün üzerinde halýnýn
Canýn yanýnda deðeri yok dünya malýnýn
Mutluluða biçilmez, ne paha ne de deðer
Bu canlýlar sevmeye, saygýya inan deðer
Cemil Bey çýkamadý mazinin kovuðundan
Baþka bir insan olmak, istedi olduðundan
Fakat kurtaramadý, yakasýný maziden
Hayaliyse farksýzdý eli mahir terziden
Yýllarca dikiþ attý kanayan yarasýna
Mesafe koyamadý, maziyle arasýna
Ana kedi üzülüyordu onun haline
Bazen patilerini, koyuyordu eline
Hayvanlar da hisseder sevinci ve kederi
Çünkü onlarýn da var kalbi, caný, ciðeri
Öyle olmasa kedi, köpeðe saldýrmaz
Zayýf yavrularýný yediðinde aldýrmaz
II
Yaþlý, bir akþam eve morali bozuk döndü
Oda karanlýk oldu; sanki lambalar söndü
Her yeri kasvet sardý, buza döndü hanesi
Vardý mutlaka hüzne, gama bir bahanesi
Kedilere bakmadan, direk gitti yatmaya
Niyeti yoktu bu kez, gariplere çatmaya
Yataðýn kenarýna oturdu ve aðladý
Kollarýný da dizin üzerine baðladý
Konuþmaya baþladý, baþý öne eðilmiþ:
»Anladým ki mutluluk benim hakkým deðilmiþ.«
»Eve gelmek içimden gelmiyor, ne yapayým.«
»Yalnýzlýk kaderimden bana düþen tek payým.«
»Kitaplarý severdim ve þiirler yazardým.«
»Hayal âleminde daima gezip tozardým.«
»Þimdi elim gitmiyor, kaleme ve kitaba.«
»Dilim varmýyor ama bunadým mý acaba.«
»Pencereden bakanlar; bir ben, bir de çiçekler.«
»Onlar da yapayalnýz; nerede kelebekler?«
»Eþyalarým çok eski, duvarlar dökülüyor.«
»Her rüzgar estiðinde kiremit sökülüyor.«
»Bu köhne hane, bir gün þu baþýma çökecek.«
»Eþim dostum var mý ki de gözyaþý dökecek.«
Yanaklarýný sildi ucuyla mendilinin
Hali söylüyordu sakladýðýný dilinin
Aklýna geliverdi birden fare zehiri:
»Bu defa olmayacak ecelimin tehiri.«
»Haftalar oldu var mý kapýmý iten biri.«
»Eþimden sonra bilmez evim misafiri.«
»Belki ben hatalýydým, belki de baþkalarý.«
»Þu bir gerçektir: insan sever yalakalarý.«
Üç defa hasta gibi boðuk sesle öksürdü
Sonra parmaklarýný, dudaklarýna sürdü:
»Doðruyu söyleyeni yanlarýndan kovarlar.«
»Sahtekarýn ayaðýný yýkayýp ovarlar.«
»Öðretmen iken seven yoktu bu Cemil Beyi.«
»Þ i þ i r m e puanla, geçirmezdi talebeyi.«
»Avantadan not veren hocalar baþtacýydý.«
»Düzene yalakalýk, hepsinin amacýydý.«
»Cemil bey yanlýþ yaptýn, sisteme uymalýydýn.«
»Milleti hiç acýmadan sen de soymalýydýn.«
»Din kültürü hocasý oldun, neye yaradýn?«
»Çözümü beyhude dinde, ahlakta aradýn.«
»Talebelerin ne yaptý, soymadý mý ülkeyi.«
»Çiðnemediler mi, dürüstlük gibi ilkeyi?«
»Ýnsan bir þey yapýyorsa saðlam olmalýdýr«
»Yarým kalmamalýdýr, eser tam olmalýdýr.«
»Yetiþtirememiþsin, Cemil Bey talebeni.«
»Çok normal deðil mi, aramýyorlarsa seni.«
»Evet tek suçlu benim, þimdi doðru söyledim.«
»Senelerce hep baþkasýný sert sert peyledim.«
»Toplum ne istediyse, hep onu verecektim.«
»Ahlaksýzlýðý deðil; edebi yerecektim.«
»Yama üstüne yama görünce her donunda.«
»Ah inatçý Cemil bey, akýllandýn sonunda.«
»Geçmiþimi silmeden olamam ki bahtiyar.«
»Artýk dünyaya v e d a etmeli bu ihtiyar.«
Bu esnada »Huzur kanaattir.« dedi biri.
Bütün ruhunda, yayýldý korkunun tesiri.
Ses kapý tarafýndan geldi…Bundan emindi
»Kim o?« diyerek yavaþça yataðýndan indi
Kapýya yaklaþtý ve kolundan birden çekti
Gördüðü varlýk hayal deðil; katî gerçekti
S/ÂYE (20:08) 23 NÝSAN 2017 / ESKÝÞEHÝR