Ýnandýk yanýldýk Düþlerimize sýðdýrdýk Lakaplar taktýk birbirimize Aðladýk bir o kadar da güldük Bir dilimi paylaþtýk Leblebiyi meze yaptýk içkimize Karanlýða girdik birlikte Yine sýmsýkýydýk Çýkamadýk bir türlü Kara duman döktüler üstümüze Gün doðmadý Þafak’ý kucaklayamadýk Yorgunduk artýk ikimizde Bir karayel esti Alýþkýndým Rüzgar’ýn en delisine Koymaz bana demiþtim Üþüdüm, korktum savruldum Koydu be/ 04.25.2017/ Gülce Þeren Sosyal Medyada Paylaşın:
Gülce Şeren Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.