yalnýzlýk en çok ta içinde kaybolduðum zincire vurulmuþ kalabalýk yalnýzlýk
kendini bulmak istercesine sarhoþ belki bir sigara içimi belki kýrk yýla sirayet kahve hatrý ya da buruk bir tebessüm hatýrlatýr köhneyen yalnýzlýðýmý ki görmedim hiç yalnýz kalanýn çokluðu nakþettiðini
oysa ben örselenmiþ bir yürekle yüklemsiz özneleri bazen hiçliði resmederek karanlýðý bazen görmezden gelirim içimdeki aydýnlýðý
marifet bu ya öylesine inat öylesine öfke dolu her þeye asi düþerek ince, ince nakþederim yalnýzlýðý
kim bilir belki de kýyak geçiyorum kendime
insanlýk denen þirret içimde bir çözelti dokunmaya gör en karanlýðýndan en aydýnýna insan diyorum
olmadýk zamanlarda istifliyorum içimde ruhu bozuk bedeni çürümüþ insanlýðý
öncekilerden kurtuluyor yalnýzlýðý buluyorum
Efkan ÖTGÜN Sosyal Medyada Paylaşın:
Hüma Efkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.