Kendi aðýrlýðýmca eziliyorum, kýrýlýyor kanadým kolum, kesiliyor sesim, çýkmýyor avazým, çýkmýyor soluðum... ne o tarafa aitim, ne bu tarafa!!! Öz anne babamýn, tek üvey çocuðuyum... Kendi yataðýmda tersine akan, dik baþlý asi bir isyan!!! öz mezarýmda buz gibi, ve yüzüstü yatýyorum. sevdayla bir kertik oymuþum içime... sevgiye aþka sevilmeye açým, susuzum... Acým’a tütün basýyorum þiirlerden, susuzluðum dinsin diye, yanýk yanýk türküler içiyorum, ölüme aþeriyor ruhum, kendime þiirlerden, kefenler biçiyorum... kýzýl bir kýyamet ektim ruhuma, mahsulünde gözyaþý, ve kahýr içiyorum... Yorgunum be heyyy!!! Kendi ocaðýnda savrulan, bu soðuk nisan kadar; yorgunum!!!
Oruç ERKAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
orucerkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.