Ýkimiz de vazgeçtik... Önce kendimizden, Sonra sevgimizden... Ayný anda uzaklaþtýk... Önce gözlerimizden, Sonra gönüllerimizden. Akýntýya kürek çekememek gibi. Kadere karþý gelememek gibi. Ölüm gibi. Kýyamet gibi. Vedalaþtýk iþte... El gibi. Ýki yabancý gibi. Öylece çekip gittik, Hiç bir þey yaþanmamýþ gibi. Yüreklerimiz hiç yanmamýþ gibi. Tek bir damla gözyaþý dökmeden, Kimseye zarar ziyan vermeden, Mücadele etmeden, Ayrýlýn diyenlere direnmeden. Öylece kabul ettik, Ýsyan bile etmeden... Ýkimiz de vazgeçtik... Önce birbirimizden, Sonra hayallerimizden. Belki de böyle gerekti. Belki bu da bir imtihandý, Kazanmak isteyen sabredecekti. Ya da bu yaþanan, Ölümün ta kendisiydi. Er ya da geç, Bizi kendine çekecekti. Emanet olan bu caný, Ansýzýn isteyecekti. Kim bilir o zaman, Can candan nasýl gidecekti. Öyle ya, Tut ki sevdim dedi, Tut ki bir buse verdi, Ya da bir kez yüzüme güldü, Düþün; Ölüm ne zor gelecekti. Yüreðim nasýl inleyecekti. Nasýl dayanacaktý. Bunun daha kaç katý yanacaktý. Ýkimiz de vazgeçtik... Hiç baþlamadan, Tek bir adým atmadan, Aþký tatmadan, Birbirimize yaklaþmadan, Hatta konuþmadan, Vazgeçtik iþte, Yaþamayý bile göze almadan...
Celal BAHAR
Sosyal Medyada Paylaşın:
celal bahar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.