Göbek baðýmla baðlýyken ketum bir yalnýzlýða Tam oradan kopardýn þah damarýmdaki kýzýl tutkuyu Ve hiçbir sözleþmeye dayanmayan yalnýzlýðýmla baðýmý Hala duruyor saçlarýmda dudak izin Dudaðýmýn kýyýsýndan kopardýðýn o nakaratý Kayýp bir eþya gibi aradýðým günden beri Her çekmecede küçük bir kadýnýn cinnetiyle yüzleþtim.
Sen giderken saçlarýmda dudak izinle Ölümcül hücreler gibi döküldü günlerim Aþký eski bir radyonun frekanslarýnda sakladým Üzerime yoksunluðun çýplaklýðýný giydim Kavuþmanýn yoksulluðu içinde Sefil kalan gecelerime yaðmurlar topladým Göz çukurlarýmda ölmeye hazýr bir dirençle.
Sýðýnmýyorum artýk tanrýlarýn adaletine Ve çok sevmenin asaletine Dudaðýmýn kýyýsýnda duruyorken dudak izin Bin parçaya böldüm yaþamla aramdaki o ince baðý Ha koptu ha kopacak bileðimdeki kýyamet...
Necla BEKTAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
Necla Bektaş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.