KOLLARINDA ÖLEYİM

Bitmiþ koca bir ömrün kendine faydasý yok
Vasiyetim; Leyla’nýn çöllerinde öleyim.
Belki varamam amma bu yolda ölende çok,
Þirin’in daðlarýnda, yellerinde öleyim.

Mecnun ile Kerem’le yan yana yaþýyorum,
Sýký tut can özümden ha düþtüm düþüyorum
Sarýp sarmala, beni yanarken üþüyorum,
Aþkýn kavursun beni küllerinde öleyim.

Burasý âþýklarýn hem rýhtým, hem limaný
Deryanýn üstündeki bu geminin dumaný,
Dostun, düþmanýn kessin istersen bu adamý,
Sen ver hükmü-kararý dillerinde öleyim.

Bazen ufka kök salmýþ, toy vermiþ çiçek gibi
Bazen kendini yere, koy vermiþ çiçek gibi
Bazen taa enginlere, boy vermiþ çiçek gibi
Dalýnda kurut beni güllerin de öleyim.

Sahilde akþamlarda çaldýðýmýz þarký bu
Sana sevda akýtan susuz gönül arký bu
Aþký yanarak söyler þairlerin farký bu
Kalemler aðýt yaksýn yollarýnda öleyim.

Birtanem, sevdiceðim, gülüm deseler bile
Aldýðým her nefese zulüm deseler bile
Yaþadýðým her güne ölüm deseler bile
Baþkasýna býrakma ellerinde öleyim.

Aç gönül kapýsýný al bu gece ne olur
Ummandan ummanlara sal bu gece ne olur
Sus! veda etme sakýn kal bu gece ne olur
Kokunu çeke çeke kollarýnda öleyim.


HARUN YILDIRIM

Sosyal Medyada Paylaşın: