bu kent, bu park; bu kadar ýssýz mýydý her taraf çok anlamsýz çok kalabalýktý.. her mesai baþlangýcýnda, paydoslarda bir keþmekeþ, bir gürültü, bir karmaþa
ana binanýn kapýsýnda heyecanlý gözlerim sonra Gençlik Parkýnda; yine “ýhlamur aðacýnýn altý”ný bekledim ah bu “Ihlamur Aðacý”; kimse gövdesine harfler kazýmasýn yapraklarý sýcaktan baygýn, kokusu baygýn..
ertesi sabah yine simitçilerin dayanýlmaz gürültüsü þükür; o koþuþturan insanlarýn arasýnda birisi Songül’dü o kalabalýkta Afitap’ýn ayak sesi, yürüyüþü, gülüþü yeþil-pembe; ve artýk mor renklerinin cümbüþü
geliþiyle cana can katan, can, afat, sevincim harap herkes sevgili, herkes güzel.. herkes Songül.. herkes Afitap O’ yine ýhlamur aðacýna yöneldi sanki bana gelir gibi..
tam onyedi sene geçmiþ Afitap! çok güzel?.. ilk günkü gibi hiç deðiþmemiþ sahi; ne yapacaðým þimdi tanýr mý, affeder mi beni
acaba ben yine; aldýrmadan saçlarýnýn rengine boyuna-posuna, gözlerine gülüþüne her gördüðümü hâlâ o mu sanýyorum yine kendimi kandýrýyor muyum..
herkeste.. her yerde, bir parça da olsa herkeste Afitap’ý buluyorum ya aradýðým, bulduðum.. sevdiðim Afitabýýmm seni çok özledim
ARKASI BELKÝ YARIN
Resim için Sevgili Raziye’ye teþekkürler
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Çelikli. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.