Dilimi susturup hançeri kalbime sapladýðýmda herkesin istediði gibi biri olduðumda dünyanýn bütün kederleri avucuma býrakýlmýþtý ben kederlere sarýldýðýmda göz yaþlarýmý kendim sildiðimde baþýmý koyacak bir omuz sýrtýmý sývazlayan bir sýcak el eksikliðini hissettiðimde anlamýþtým ki hayatta tek’sin o günden bu yana ne kimseden bir omuz ne de bir sýcaklýk hissi aramadým kolay kolay düþmedim düþtüysem de kendim kalktým kimseye tamah etmedim medet ummadým yaralarýmý kendim sardým kanýmý içime akýttým mutlu uyanacak umutla uyuyacak kadar uzun deðil hayat yanýndayým gitmem diyenler kadar KISA ve ben MUTLU olmayý istemeyecek kadar YORGUN VAZ GEÇTÝM çünkü ben bir sesin buðusunda huzur bulmaktan sevdiðim birinin GÜLÜÞÜN’den, varlýðýný hissetmekten herkese susup o’na konuþmaktan yapabileceðim tek þey olan SEVMEK’ten vazgeçtim kim kýrýlýr kim ölür kim gider kim kalýr umrumda deðil artýk... Sosyal Medyada Paylaşın:
Siir_yureklim Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.