Ankara AÞTÝ’de gariban bir kadýn, Hava yine soðuk, Yine ayaz var, Kar var, Fýrtýna var. Ýki büklüm olmuþ garibim, Alüminyum saçtan bir bank üstünde. Bulmuþ buluþturmuþ kirli bir yastýkla bir battaniye. Sarýlmýþ da sarýlmýþ; Evi bilmiþ o mekâný. Gelen geçen yolcular doyurmuþlar Katýksýz bayat ekmekleriyle onu.
Tam da “iþte mutluluk bu” diyecekken , Beliriverdiler zabýtalar yaný baþýnda. Gitmemek için epey direndi, Baðýrdý, çaðýrdý! Savaþtý adeta! Evi bildiði mekâný terk etmemek için. Bindirdiler tekerlekli bir sandalyeye, Götürdüler oradan; Kaçýrýrcasýna. Geride yastýðýyla battaniyesi kaldý ondan hatýra. Bakakaldým ardýndan.
Þimdi yeni bir yuvasý, Ýçilecek bir sýcak çorbasý vardýr onun, Öyle hayal ederim; Öyledir umarým...
Ömer Adar-2017
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ömer Adar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.