ACI KAHVEM
Kuru bir papatya gibiyim þimdilerde
Kolu kanadý kýrýk kuþlarýn acýlarýný dinler gibiyim
Rüzgarýn çýðlýklarý içimi acýtýyor artýk
Hiç bir þiir ve hiç bir þehir kapatmýyor yaramý.
Bulutlar bu gece bize aðlýyor
Ve zaman öylesine yalnýz ki beni boðuyor
Þarkýlar aðýr yaralý bu gece
Ama sen yoksun yine yalnýzlýðým aðlýyor.
Var olan her yaným yok artýk
Ve kokun alev tanesi gibi yakýyor içimin içini
Hadi bin parçaya bölme bu kadar beni
Ve yakma zamansýz düþlerimi.
Dipsiz boþluklara savurma hayallerimi
Hadi kefenim ol sar beni ýlýk nefesinle
Sana geldim her þeyimi býrakarak
Ve seni sana emanet ederek geldim.
Baðýþla beni korkum seni kaybetmek deðil
Korkum býçak sýrtý yaralarým da aðlamak
Baðýþla beni korkum gözlerinde yok olmak
Korkum yokluðunun esirinde boðulmak.
Baðýþla beni acý kahvem
Üzüm çekirdeðim sende var olmaya geldim
Yok olduðum her yanýmý
Senin yüreðinde bulmaya geldim.
Elimde aþkýn son bir sýkýmlýk hali var
Hangi yerinden tutsam yaralarým kan aðlar
Ben benden bile býkmýþken
Sevme beni sevdiðim sende yanarsýn aniden.
Ufuk GÜNEY
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.