Yalnýzlýk çökünce baþýma dolar bir hüzün, Anlamý kalmaz ne gecenin, ne gündüzün, Seni görememek korkusuyla yaþamak var ya, Ýþte son bulduðu andýr her türlü sözün.
Sevenler hiç bir zaman yalnýz kalmamalý, Birbirini sarmak yerine boþluðu sarmamalý, Nisan da açan bir gül gibi seni yaþamak varken, Ayazda kalmýþ biçare dalýnda sararýp solmamalý.
Biz hiç seninle yalnýz kalmayalým kara gözlüm, Ayrý, ayrý gelmiþ olsak ta seninle son bulsun ömrüm, Her mevsim seninle aþký yaþamak bir baþka, Daldan dala konmasýn varsýn hep sende kalsýn gönlüm.
Zafer Özcan-(11.04.2017)
Sosyal Medyada Paylaşın:
BELALIM532 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.