Umutlar vardý bitti, Gülücükler vardý yüzümüzde; Üzülünce gitti. Umut ederdik eskiden Umut etmeyi, Umutlar boþa ilk çýkýþta unuttuk gitti!
Yeni güne baþlarken, Bir kelebek gibi tertemiz, Birgün olduðunu uttuk ömrün, Öylesine yaþadýk bitti...
Aynalardan silindik zamanla bizler, Yeniler geldi, Sonra unutuldular, Gelince onlardan da yeniler...
Bu günün dertleri kurt gibiydi aklýmýzda Ve dünün kýrgýnlýklarý vardý yarýnda.... Yarýnda vardý düþüncelerimizde, Ama düþünmeden ölmeyi, hep yaþarken ölümün gölgesinde, Bin düþünceden birini yaþasak mutluyduk... Sorulduðunda haller, Aðýz kenarýnda iyi, Ýçimizde depresyon kuyularýndaydýk...
Resimlerden önemliydi yazýlar bazen Ya da resimler yazýlardan... Sorsalar bu yaramazlýk kimden Bilen yok, diyen yok, Kendi kendine olmuþ, sormayýn yok...
Aramýzdaki muhabbeti kim yarttý ? Sen mi, ben mi, o mu... Kendimizi düþlerin içine koymaya korktuk, Hayallerin içinde kayboluruz, Kaybolsak birþey olmaktan korktuk...
"Hayat bir teorem, Ýspatý ölümle yapýlan..." Alýþkanlýklar demlenmiþ aslýmýz giderken, Kimsin diye sor kendine Bulacaðýn cevabý beðenmesen de; Seçmek isterken bir yol Uðraþmazsýn çok Elinde bir bakmýþsýn Son yol...
yusuf arda sofia .08. Sosyal Medyada Paylaşın:
ebruzen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.