düþ/de ki yalnýzlýða mahkumiyetim sen özgür ben hücresinde prangalý küf kokan karanlýðýný solumaktayým
maviye açýlan küçücük pencere sunarken gökyüzü kýrýk kanatlý bir martý gamzelerin kadar ölü bir deniz ve ben küf kokan yokluðunu solumaktayým
yaðmacý bir düþ ki parmaklýk ardý vicdansýzlýk voltalarda gizin taþ duvarlar buz kesmiþ ve ben küf kokan ayazlarýnla üþüyorum
karþý koðuþta bir çocuk aðlamaklý ve suskun koklarcasýna annesini sarýlmýþ yastýðýna ve ben yad ederek seni küf kokan yokluðunu kokluyorum
unuttum sahi güneþ ne zaman doðar gece saat kaçta baþlar yýllardýr kainat sanki bana dört duvar inkar etmedim ama adým yine de mükir’e çýkar
bir aðýrlýktýr ki kirpiklerime çöker sensizlik soyunarak girer koynuma yokluðun davetkar bir ölüm uykusu gibi gözümü perdeler ayýn þavký bir güvercin uçar ve ben yokluðunda ölümümle seviþirim
Efkan ÖTGÜN Sosyal Medyada Paylaşın:
Hüma Efkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.