" Ne çok ’yok’ kaldý avuçlarýmýn içinde, ustura yarasý gibi" Durcan Yaþacan
okyanuslarda derin göl mavisi yok ve ilk istavrit deðil bu/ dokundukca zýplayan o adam tutmadý oltasýyla en iyi balýðý kaldýrýmdan geçen fahiþede can sýkýntýsý
her þey dahil gecenin alaca kýsrak bakire tenine aslan kafesinde ziyafet titrerken kapat gözlerini/ aþk þimdilik yok
dokunmak, külbastý yangýn sýzýsý kadýköy rýhtýmýnda kadýnýn son çýðlýðý ýslak kanatlarýnda martý intiharlarý býçak sýrtý yolculuklarda zaman
soracak gibi bakmasan olmaz mý sanki aynaya yüzün senden mi? deðil mi? hüzün ve hasret kalmýþ mý teninde ki; kaç saniyede ölmeli þimdi
aþk yine her zamanki gibi viþne lekesi dudaklarýnda isterik sutün gibi vücutlarýnda saklý sevgilinin
birazdan kan bulaþacak yokluðuna kýrmýz þaraplarda sarhoþ olacak kadýn balýk pazarýnda kurulan tezgahlara düþmedi daha tutulan ilk istavrit unut gitsin.
Umut/ zamaný delen þiirler Sosyal Medyada Paylaşın:
umutca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.