Çocukluðumun sancýsýydý
Her
Kapadýðýnda gözlerini
Korkardým!
Çoðalýrken sessizlik
Çöplük martýlarýnýn
Çýðlýðý karýþýrdý
Bozkýrýn ayazýna
Kentin
Bütün kaçaklarý gelirdi
Göz hizama
Sararýrdý
Elim/ayaðým
O zaman
Kendimce
Var edip
Düþüme
Yýlký atlarýný
Üzerinde çýrýlçýplak
Süvari olurdum
Kendinden kaçan
Dörtnala geçerdim
Dut aðaçlarý arasýndan
Yol,
Hiç bitmesin diyerek
Rüzgarý delerdi yelelerim
Biterdi titremelerim
Oysa bilirdim
Ölürdü atlar yol yorgunluðundan
Sonra
Çabuk eskidi zaman
Alýp korkularýmý kanatlarýnýn arasýna
Bilinmeyene gitti düþlerimden yýlký atlarý
Býrakýp beni yaþamýn gerçekliðinde
Büyüdüm!
Þimdi dudaklarým mühürlü bir sevdaya
Sense
Sonsuza dek
Kapadýn gözlerini
Ve
Bilmiyorsun
Ben artýk
Hiç
Korkmuyorum baba
Taylan KOÇ