KENDİ CEHENNEMİNE . . .

Bir mevsim bitiyor sanki içimde,
Sonbaharýn hüzünlü yaðmurlarý ile birlikte.


Sanki ruhum ;
Sararýp dökülen yapraklarýyla,
Aðaçlarýn çýplak yalnýzlýðýnda,
Sonbaharýn hüznünü,bir yorgan gibi çekiyor,
Sensiz gecelerimin yalnýzlýðýnýn üstüne.


Yoksa,düþ müydü yaþananlar ?
Bu aþk,bu sevda.


Yoksa,hayal miydi gözlerin ?
Hep benimleydi,hep yanýmda.


Yoksa serap mýydý ?
Ýsmin yazýlýydý,kalbimin duvarlarýnda !


özlemlerim birikti yýllarca.
Acý hasretler kavurdu ruhumu.
Bekledim hep,bitmeyen umutlarla,
Sonu,belki vuslat olurdu.


Ama iþte,
Çýrýlçýplak soyundu þimdi ruhum.
Acý,hasret,özlem ve hüzün.
Senden geriye kalan,ne varsa...


Yalnýzca benmiþim,bu sevdayla tutuþan,
Benmiþim yalnýzca,duvarlara konuþan.
Bunu bir ben bildim,
Bir de,gece ayazýnda,soðuk duvarlar.


Anladým ki,sevda aþk,
Ruhunda biriken ýstýraplarýn ateþinde,
Alev alev yanmakmýþ.


Bunu bir ben anladým,
Bir de göz pýnarlarýmda,
Biriken yaðmur yüklü bulutlar !


Anladým ki,sevda aþk,
Hasretlere,özlemlere alýþmakmýþ.


Anladým ki ;
sevda aþk...
Kendi Cehennemine,odun atmakmýþ !



Tuðal KÖSEMEN
03.Nisan.2017





Sosyal Medyada Paylaşın: