Bu gün yine, Bir ihanetin gölgesinde uyandým sabaha. Sokaðýn öbür ucunda karýþtý yokluðum yaðmura. Olmayan bir ben aradým þehrin ýslak kaldýrýmlarýnda. Her gülümseyiþimde Bin ah’ýn yorgunluðu durdu köþede. Ve unutulmuþ ayak izlerim kalmýþ öylece. Derin, Ýnce, Ve yalnýz... Her gece dualarýmýn baþ ucuna koydum kirpiklerimi. Eðreti gülüþlerimi baðýþladým kaç defa baþka kadýnlara. Onca zaman yanmayan bir sigaranýn izmaritini söndürdüm dudaklarýmda. Ve topladým bütün acýlarýmý sol yanýma. Bir küfür gibi uzayýp gitti zaman içinde yalnýzlýðým. Oysa ki; Sonbahar bahane. En sýcak ikliminde dahi üþüdü ellerim, Ve yorgun düþtü mýsralarým satýr sonlarýna. Hatýrla hani sen, Neydi ömür dediðin demiþtin ya bir þiirinde. Ömrün ömrümdü. Þimdi yoksun hiç bir þiir de. Ve yüreðim de...."
Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özge Özgen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.