ZANNETME

Üstüme atýlan taþlardan oluþan, bir kale,
Ben bir aðacým, kalemim dal, kelimelerim meyve,
Söyle sen söyle davam, incitir mi seni bu atýlan pençe?
Ey! Ýçimdeki yeþeren aðacý, taþlayan kahpe,
Bu meyvelerin elbet birgün biteceðini zannetme.

Hayat kýsa, dava uzun bir yol,
Hak ile batýl ikiye ayrýlmýþ, sað ve sol,
Eðriysen düzgün, yanlýþsan doðru ol,
Yolda düþtüyensen güçtür, umudunu incitme,
Ey! Batý sevdalýsý, bu yolda düþen kalkamaz zannetme.

Güç kaybettiðimi zanneden güçsüzler,
Ne iman var ne haya, öksüz ve yetimler,
Sýðnacaklarý taþtan bir anýt, hep sefiller,
Aþka göç kervanýnýn bireyleriyiz hayat iþte,
Azizim, bu hayatýn ölümsüz olduðunu zannetme.

Hakký gösterirsin, batýlý seçer,
Aydýnlýðý býrakýp, karanlýða gider,
Rýzýk onun içine olmuþ keder,
Ey! Aciz kul, Mevladan umudunu kesme,
O’ dur rýzkýmýzý veren, aç kalýrým zannetme...
Sosyal Medyada Paylaşın: