Seden sonra yazacak hiç bir þeyim kalmadý kalbime. Silindi güzel olan ne varsa. Saksýda bir karanfilim vardý ya hani, Uyandýðýmda yüzümü okþayan, Ne zamandýr unuttum onuda. Öylece duruyor masada. Eskiyen örtü, Minderler, Ve sandalye.. Sigara yanýðý sayfalara býraktý hüzünler kendini. Üþüdükçe diz kapaklarým, Kirpiklerime býrakýr oldum göz yaþlarýmý. Kim bilir belkide hep bu sonbaharlarýn yalancýsýyým. Ve sabah olmayý bilmeyen gecelerin ahýndan olsa gerek Bu yorgun, Bu mutsuz hallerim..
Þimdi sen bir gölgeyim farzet Ya da bir eþya tavan arasýnda Çürümüþ pas tutmuþ bir özne gibi. Artýk diz boyu susuyorum bütün çýðýrtkanlýðýmla sana. Sonra kendime, Ve herþeye.
Bir sen duy kalbim! Sakýn affetme o’nu
Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özge Özgen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.