Sonsuzluğa seyahat

Sonsuzluga seyyah

Zihnimin yorgun hazzýnda ilerliyordu vakit
Ýmtiyazlý bir bakýþ
Þemsiye gibi omuzumda göðün yorgun düþü
Ve elimde bir kaç acemi þairin hacimsiz beyiti

Gitmekte ömrüm kefensiz bir aðrýnýn idrakine
Ýndirmekte yaðmur düþlerini kederin
Bitkinliðin en dipsiz vurgunlarýna

Güneþin yeþermesi yeþil ovada
Aldý götürdü gurbetimi
Yalnýzlýðýmý yanýndakilerin kim olduðunu
Öðrenince anlattý takunyalarýn hayhuyu

Kayboldu. düþlerim
Sallarken ellili yaþlarýn yelpazesini
Tuhaf bir duygunun karanlýðýydý
Ölümün kýyýsýndan að atmak

Ne Yaseminin geceyi yýrtan kokusu
Ne de karanlýðýn güneþe sonsuz vefasý
Beni bu yeþil seccadenin
Hüzününden alamaz

Ve Fuzuli bir aþk uçurur ruhumuzu
Hoþ bir hâyal bulma saadetine
Ve tomurcuklar tutulur
Rüzgarlarýn Allah’ý zikrine

Sonra ben mutluluk üfleyecegim pencereden
Her mevsimin sensiz güzergahýna

Ne korkarsýn ölümden ey seyyah
Kabullen artýk
Ömrün gölgesidir
Kara toprak
Sosyal Medyada Paylaşın: