Abla

Abla.

Vuruldum yüreðimin en derininden
Kurþunu çýkaran sen oldun abla
Sýrtýmý daðlara yasladým sandým
Dönüp baktým o senmiþsin abla

Çöllerde kaldýk leylam ile susuz
Gözyaþlarýndan dolmuþtu testimiz

Caným ablam

Hastalandým
Derinlikerinde zihnimin
Bu dipsiz kuyuya
Ýpi atan ilk sen oldun

Gecelere kardeþ yazýldý adým
Yastýðýmýn bir ucu sen koktu ablam
Düþmaným oldu
Yalýnayak dikildin karþýsýna
Dostum oldu
Yüreðindeki zemzemlerden demledin
Güneþten daha sýcak çayýmýzý

En çok iyilik ettiklerim
Þarabýný düþmanýmýn gölgeliðinde
Kaldýrdý þerefe abla
Sen de benimle yanýp yanýp kavrulurken abla
Deðmezlermiþ
Onlar yýlanla dost oldular
Biz vefasýzlardan kurtulduk abla

Hep hüzün hep acýydý hayatýn
Ýki göz taþ evi saray yaptýn
Benim tebessümlerimde gülümsedi hüzün

Annem öldü ya
O kalp hep bomboþ kalýr sanmýþtým
Sen o boþluða kendi kalbini koydun abla
Hemde kocaman

Sen dipsiz kuyuya sönmeyen bir alev oldun
Sen geceme meþale oldun beni þafaða götüren

Acýlarýmý gökteki yýldýzlar gibi
Bölüp bölüp kovdun abla
Sen ruhumdaki kýrýklýklarý Gücenmiþlikleri
Tekrar tekrar yapýþtýrdýn ablacýðým

Dostlarým hep neden bu kadar mutlusun derler
Düþtüðüm yerde ablam var
Düþlerimde bile
Elimden tutan

Seni sorarlar
Öðüründen varmý derler
Yok ama o herkese abla olur derim

Benim gök kuþaðý kadar güzel ablam
Sen hangi nur yüzlü kýzlara anasýn
kýskanýrlar söyleyemem

Sosyal Medyada Paylaşın: