Beni uzaklara tutsak ettin kader
Ruhuma yakýn olamamak öyle üzüyorki
Sanki onu hiç tanýmýyorum
Dinlemek istemiyormuþum gibi
Yansýmalara bakýnca anca anlýyorum
Benden ne çok þey kalmýþ onda
Yaklaþ!
Titrek yüzümde
Büyük hüzün tutan mimikler
Bu benim suçum deðil asla
Kendini kandýrma
Diyemeden
Uzaklaþýr
Ýçim
Ýçimden
Ufuklarýn esrarý kör etti yaban bendini
Geleceðin kuþkusu yol oldu daðlarýn ardýna
Alýp götürürken kendinden herþeyi
Bir baþka sen býraktýn ardýna
Sen
Beni unutmayý seçtin
Utanmalýsýn kendinden
Seni anlamam için
En soðuk þarkýlarý gökteki yýldýza biçtin
Dalgalarý katlayýp yorgan denizlere
Eþrefine boðulmayan zamana yenildin
Kolaydý ayýrmak kendini
Kolaydý
Sökmek kalbi
Ki sen
Sen tükenmeyi bitmeyi isteyip
Kara bir girdap gibi
Ayýn karanlýk yüzüne çevirip ruleti
Güneþin en yakmaz ýþýltýsýný üstüne
Göðün en buruk duvarýný kýrýp gittin
Beni benden ettin
Yinede
Evet yinede alacaðýn olsun
Gittiðin yerde
Iyi bak bizlere.
Ben kayýbým þimdi
Sessiz kayýp bi yelkenli
Salýk yüzeyde ýslak aþký
Dumanlý evin dinmez dumaný alevi
Ben buralardayým herseferki gibi
Yalnýzlýðým meþrulaþtý
Gözlerim boþ ve loþluðuna hayran güzün
Kulaklarým esefli çiçeklerin çaðrýsýný dilimler zarýna
Herkes karýna giderken
Bir ukaladýr ayaklarým tersine ilerleyen
Aðdalý vakitlere
Adým adým týklatýr topuklularýný
Uzaklar güzel biliyorum
Ama sen yakýnken
Özlem derin hissediyorum
Þimdi nefsim bir büyük beden
Sýzlar çocuk içimdeki
Kalaným nerde diye yarýna
Oysa geçmiþtir bahis olan
Eskiliði tamamlayan da yok artýk
Duruluk kalýr kalabalýðýn ortasýnda
Anlamsýz bir çift göz bakar kör
Hiç utanmasý yok gibi baþkalarýnýn
Bu eksikliði ruhsuzluðu gözler
Herkes kendini bilir kendini
Ve kendine yakýn
Ve bana uzak bu yüzden...