Yaþ akmýyor gözlerinden,
Güçsüz olduðunu göstermek istemiyor,
Saklýyor yüreðinde ki acýyý,
Gözlerini kýsarak Hüseyin’ne gülümsüyor.
Ama aslýnda öfkeli idi,zor tutuyor kendini,
Lakin biliyordu,biliyordu güzel kardeþinin öleceðini,
Çünkü kulaklarýnda çýnlýyordu dedesinin sözleri.
Keþke,Keþke babam burada olsaydý diyordu,
Zülfikar’ýný çýkarsaydý,korusaydý ya oðlunu,
Herkes korkardý onun heybetinden,
Kafirin tohumu,çekinirdi hazreti Ali’den.
Biliyordu hazreti Zeynep,
Hiçbir þey eskisi gibi güzel olmayacaktý,
Güller,çiçekler eskisi gibi,güzel kokmayacaktý,
Kimse onu kardeþi gibi sevmeyecektdti,
Zeyneb’im demeyecekti,sahiplenmeyecekti.
Hazreti Zeynep bir söz vermiþti kendisine,
Yezidin zulmü gizlin kalmayacaktý,
Herkes gýpta edecekti Hüseynin cesaretine,
Þehidimin sevgisi bütün gönüllere ulaþacaktý.
Ýlk Zeynep açtý,imam Hüseyin mektebinni
Bizim dirimiz Hakka kul,ölümüz þehittir dedi,
Nerede zalimin zulmü varsa,nefesimiz Ýsyan,
Her bir neferimiz ise,imamete müriddir dedi.