Kefenim Olurken

Ýnandýðým her þey
Yavaþ yavaþ parçalara bölündü
Önce senli anýlarým
Sonra gözlerin
Öldükçe bedenim býraktý seni sevmeyi
Kalbimin küfleri içinde yavaþ yavaþ kayboldun

Sen hala beni sevdiðini sanýrken
Ben çoktan kara trenlerin kirli vagonlarýnda
Senin olmadýðýn þehirlere giderken kalbimi parçalýyordum
Boðazýma düðümlenmiþ yumruk büyüklüðünde ki beddualarla

Mavi sabahlar griye dönüþürken
Turkuaz renkli yýldýzlar kaybolmaya basladý senli göðümde
Aklýmýn alamadýðý acýlarý yüreðime yüklediðimde
Gözlerim çoktan bir bilinmezliðin hiçliðinde kayboluyordu
Yaralý cesedimi örtmek yerine
Anadan üryan bir halde kalabalýklar içinde yürümeyi deliliðime vermiþtim belki de

Ýþte o yüzden Azrail’e kýzmam boþuna deðildi
Ben doðduðum günden beri beni kim gördü
Hangi kahvenin eskimiþ kýrýk bir sandalyesinde unutuldum ben
Kimse kandýrmasýn beni
Ne kadar uzaklara gitsem de
Ben hala olduðum yerde kendi Cehennemimle baþ baþayým

Yakasý kirli gömleðim kefenim olurken
Hangi kadýnýn koynunda sabahladýðým dan kime ne
Sahi sevmek ölmekten daha mi güzeldi
Yoksa ölmek sevilmemmekten daha mý güzel
Artýk zamanýn da önemi yok
Sevmenin de...



Sosyal Medyada Paylaşın: