“Durdu” ha? ben onun adýný hep “Arzu” olarak biliyordum ailesinin beþinci çocuðu olarak gelmiþ dünyaya, "Arzucum" bizimkiler de “döndü”, olmadý “yeter” deðiþmedi durum Songül demiþler, gülmedim.. sýska-muzip.. þýmarýk, masum
yaþayan tek kardeþi; “gariban kocaya kaçtý” diye, güya Arzu Abla da verilmiþ hemþerileri uðursuz bir Alamancýya diþini sýkmýþ, iki buçuk yýl katlanmýþ o it-züppe kocasýna þimdi kimseye eyvallahý yok, uzaktan bakar sevdalýsýna
tek ben bilirim ýþýklar söndükten sonra, gýynaþan perdesini sabahlara kadar; sömürülen sigaranýn parlayan ateþini ”asker kaçaðý” býçkýn delikanlý bir 12 Eylül serserisiydi ne okuyup-okumadýðý, ne mesleði, ne aranýp aranmadýðý belli
inkar etse de; uyur-uyanýr bakarým, ýþýksýz penceresinde Arzu, bakarým, iç çekip baktýðý tarafta o da, ona bakar, geceler boyu sevemedim aslýnda o adamý ama sevindirirdi orada oluþu ben de böyle istiyorum aþký, sevmeyi! sevdayý! bizim Arzuyu!
Arzu Abla da gördüm, renk renk iç giysilerini, kozmetikleri tepesinde güneþ gözlüðü, havalý, gerçekten çok güzeldi kot giyerdi, gözler onun üzerinde, kýskanmamak elde mi rahattý ama laf atanlara aldýrmaz, kimseye tenezzül etmezdi
ama nerden çýktý þimdi bu “Mutlu”?.. doðrusu aklým almýyordu "-Mutlu" dedi.. tanýttý..”- benim rahmetlinin amcasýnýn oðlu”, “sevememiþtim o aileyi” “ama Mutlu bana hep arkadaþ oldu” "-eee.. nasýlsýn bakalým, anlat haydi, anlatsana Sevgili Mutlu"
Mutlu!, gözleri dolu, sesi kýsýk, heyecanlý, dudaklarý titriyordu titreyen dizlerine, ellerine, utangaç gözlerine, hakim olamýyordu bir türlü konuþamýyor, baþýný kaldýramýyor hep yere bakýyordu “yenge deme” dese de anlamýyor "Dur..du..yen-ge" diye kekeliyordu,
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Çelikli. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.