Sen gitme! Sen gidince, Bir yalnýzlýk kusar üzerime. inciler dökülür dudaklarýmdan. Diþlerimin arasýna hüküm giyer, kýrýk-dökük cümleler.
Sen gidince, Gözlerimin içine oturur acýlar. Sakallarým pas, düþüncelerim ise kir tutar. Sen yokken sürgüne sürülmüþ gibi, aðýr aðýr yudumluyorum zamaný. Gece nöbetindeki sokak lambalarýna çok görüyorum selamý. Yaðmurdan tozlarý hamur olmuþ kaldýrýmlarda sabahlýyorum,baharýmý.
Sen gidince Ay tutulur, Dil yutulur, bütün dertler bir olup; ordu kurulur. Seni, sensiz bu sessizlikle Maraþ’ýn duvarlarýna haykýrmak... Kudüs’ün çýðlýklarýna sýðdýrmak,sýðdýramamak... Ama hep hatýrlamak. Saçlarýn, bozkýrlarda çiðdem kokusu... Gözlerinde tebessüm... Dudaklarýn kiraz mevsimi...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet Aslan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.